Ցտեսություն

Ինչպես ասել է Կարլեյկը «Գիտելիքները մարդուն կշիռ են տալիս, իսկ արարքները` փայլ: Սակայն մարդկանց մեծամասնությունը կարողանում է միայն փայլել, բայց ոչ կշռադատել»:
Իհարկե, շատ ճիշտ և տեղին է ասված: Մարդկանց մեծամասնությունը փորձում է փայլել միայն արարքներով, սակայն պետք է նաև հասկանալ, որ գիտելիքն ունի չափազանց մեծ դեր և նշանակություն:
Ոչինչ ինձ չէր կարող այնքան բան տալ, ինչքան տվեց դպրոցը : Գիտելիք, դաստիարակություն, ճիշտ մտածելակերպ..երկար կարելի է թվել : Կարծում եմ` դպրոցական տարիները յուրաքանչյուրիս կյանքի ամենապայծառ և հետաքրքիր տարիներն են եղել: Բայց ընդամենը երկու ամիս, և ստիպված կլինեմ  լքել ինձ համար շատ հարազատ դարձած դպրոցը: «Շրջանավարտ»  կոչվածի կարգավիճակում հայտնվելուն վաղուց եմ սպասել, բայց հասկանում եմ, որ այնքան էլ երանելի չէ: Չեմ ուզում պատկերացնել, որ պետք է սովորեմ մի վայրում, որտեղ չեն լինելու ընդհանուր պարապմունքներ, մեդիաուրբաթներ, անմոռանալի ճամփորդություններ,  վարպետության դասեր և, որ ամենագլխավորն է, ապակիներին կփոխարինեն պատերը: 

Կրթահամալիրում սովորել եմ ընդամենը երկու տարի, սակայն այն ինձ շատ-շատ բան տվեց . ընկերներ, որոնց հետ,  հուսամ, հետագայում էլ  կշարունակեմ  շփումս , ազատ ստեղծագործելու հնարավորություն և համարձակություն, փոխվեց մտածելակերպս , ազատվեցի մի շարք բարդույթներից , սկսեցի ավելի լավ հասկանալ կյանքի լավ ու վատ կողմերը : Չեմ կարող չնշել ուսուցիչներիս, որոնք, գիտելիք տալուց բացի, ամեն կերպ օգնել ու աջակցել են, օգնել ամենահարազատ մարդու նման:  Ապագա լեզվաբան եմ : Հուսամ`  չեմ փոշմանի: Դե ինչ, կկարոտեմ ամեն բան, ինչ կապված  է կրթահամալիրի հետ: Ցտեսություն, իմ արտասովո′ր ու ամենալավ դպրոց:

New Year in Armenia

The Armenian Apostolic church uses the Julian Calendar and celebrates Christmas on January 6th. The Fast of Holy Nativity  starts on the evening of December 29th and ends on the Christmas Eve.
Meanwhile, most Armenians lay lavish tables on New Year’s Eve and celebrate with a lot of food. Khozi bood (glazed ham) and lots of meat products leave little chance for the believers determined to fast. New Year’s Eve and the following 3 days are a period of paying courtesy visits to relatives, respected friends, colleges and seating at the table and tasting the plentiful food…
A lot of Christmas symbolism is applied to the New Year instead of Christmas in Armenia. On New Year’s Eve we put up a Tonatsar (Christmas tree), prepare gifts for our children, because Dzmer Pap (or Kaghand Pap, otherwise known as Santa Clause) with Dzyunanushik (Snow-white, Santa Clause’s granddaughter) comes to Armenia on New Year’s Eve, not on Christmas.
Things get further complicated, because many young people celebrate Christmas on December 25th, with the tradition of Western Christian Church penetrating Armenia through Hollywood movies  and other types of Californication.

 The Christmas holiday season starts on New Year’s Eve (December 31st) and continues until the old Julian calendar’s New Year’s Eve on January 13th.

Christmas Day itself is more of a religious holiday in Armenia, so the feasts of New Year’s Eve are not really seen as appropriate. The day’s traditional food is harisa, fish and red wine.
With all of this confusion, New Year becomes Armenia’s favorite holiday, while the real Holy Day – the day of Christmas, pales and becomes something of a complimentary holiday.
I understand, that the root of the problem lies in our Soviet heritage. The Communists, who were atheists in their beliefs, fought fiercely against Christianity for 70 years. This included forbidding Christmas and encouraging lavish celebration of New Year as a replacement. Now, 20 years after Soviets are gone, we still see the impact.
I volunteered to work on December 31st and January 1st this year (as well as previous two years), because I firmly believe, that the real holiday for me should be the Armenian Christmas day – January 6th. Consider this my little protest against the extravagant New Year celebrations and a challenge to myself, to learn to appreciate real Armenian traditions and values.

Living with friends or living with family

Nowadays more people are choosing to live with friends or alone rather than with their families. This trend is likely to have a negative impact on communities. To what extent do you agree or disagree with this opinion?

 Most people in the world have spent approximately more than eighteen years with their family which is enough of their life time. Such fact has led the people to dream their own ruled worlds after finishing their basic education. Over eighteen years people have disciplined to be one of fair ones who fit into a society well - they have taught not to hurt others. Therefore their childhood or adolescenthood is only a part of preparing to be a member of society which means children need cares and supports from their parents. However, the roles of parents disappear when their children are ready to be considered as adults.
In addition, an individual's independent lifestyle has more benefits than being domesticated at home. One of benefits is that people can learn how to manage more difficult and various problems. As the people feel more uncomfortable, they will figure out how to repel their negatives and promote positives. It's inevitable that people have to go through lifelong learning and living alone is definitely a part of it.
An extended free time is another advantage of being independent. People will need to find how they are going to use their times wise and more efficient when they are left alone. For example, they can have cultural activities such as going to art galleries or theatre. These activities enhance their views on world. We can grow more by spending more time for ourselves.
To summarise, living alone or with friends is a good way of learning. Not only can people learn how to hold a responsible for what they have done, they also can construct much better planning for themselves.

Nowadays people

In the past, people spent much time at home with their family rather than now. This indicates togetherness as a main pillar of communication could be typically maintained as one of the solutions to reduce the sufferer of life. However, nowadays, people frequently have some action out of their home. As a result, the action might increase stress.
There are a number of reasons why people suffer from stress. Firstly, people spend much time in the office in which interpersonal relationship is massively built. This means many activities inquire regular contact with other people at work.  In addition, working pressure which is one of the stress archetypes can occur if people in work feel isolated or unfairly distributed.
Secondly, people suffer disproportionally under a diet program. It is the program which creates uneasy feeling and possible health issues because the diet diary involves extreme caloric restriction and fewer nutrients. When the fragile health issues undermine people, this might cause suffering. Finally, in the modern era, consumerism for some people is the main problem that could be paid attention because it is one of life style’s syndromes. Thus, the consumerism directly results ungratefulness. According to Jakarta Post, if the people, who have feeling of ungratefulness, become incredibly unhappy, this would lead a major factor in stress.
To solve the problem of sufferer, there are a number of points which I think could make people combat this disorder.  Honesty directly requires good communication skills which make people easy to send their life messages for friends. If people combine honesty with integrity, they seem to appear simple reflection to others. For example, before they start the working day, these people should write expressions of gratitude which some practitioners believe can release negative emotions at work. Next, people who get closer with family would have more time to share what went wrong for their life rather than who is not. This could bring people more confident if they are in trouble. As a result, people could enjoy life without having sufferer.
In conclusion, although these two solutions are valuable to prove emotionally unstressed life, individuals are hard to change their habits.

Հովհաննես Թումանյան

Հովհաննես Թումանյանը ծնվել է 1869 թվականի փետրվարի 19-ին, Լոռվա Դսեղ գյուղում^[5]։
1877-1879 թվականներին Թումանյանը սովորել է Դսեղի ծխական դպրոցում։ 1879-1883 սովորել է Ջալալօղլու (այժմ Ստեփանավան) նորաբաց երկսեռ դպրոցում^[9]։ 1883 թվականից բնակվել է Թիֆլիսում։ 1883-1887 թվականներին սովորել է Թիֆլիսի Ներսիսյան դպրոցում, սակայն նյութական ծանր դրության պատճառով 1887 թ. կիսատ թողնելով ուսումը, աշխատել է Թիֆլիսի հայ եկեղեցական դատարանում, այնուհետև Հայ Հրատարակչական միության գրասենյակում (մինչև 1893 թ.)։ 1893 թվականից աշխատակցել է «Աղբյուր», «Մուրճ», «Հասկեր», «Հորիզոն» պարբերականներին, զբաղվելով գրական և հասարակական գործունեությամբ։
1899 թվականին նրա նախաձեռնությամբ Թիֆլիսում ստեղծվել է «Վերնատուն» գրական խմբակը, որի անդամներն էին Ավետիք Իսահակյանը, Դերենիկ Դեմիրճյանը, Լևոն Շանթը, Ղազարոս Աղայանը, Պերճ Պռոշյանը, Նիկոլ Աղբալյանը և ուրիշներ։ Որոշ ընդմիջումներով խմբակը գոյատևել է մինչև 1908 թ.^[5]։
1912 թվականին Թումանյանն ընտրվել է նորաստեղծ Հայ գրողների կովկասյան ընկերության նախագահ, իսկ 1918 թվականին՝ Հայոց հայրենակցական միությունների միության (ՀՀՄՄ) նախագահ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմում (1914-1918 թթ.) հայ ժողովրդի կրած վնասները հաշվելու և Փարիզի հաշտության խորհրդաժողովին (1919-1920 թթ.) ներկայացնելու նպատակով ՀՀՄՄ-ն 1918 թ-ին ստեղծել է Քննիչ հանձնաժողով՝ Թումանյանի գլխավորությամբ։
1912-1921 թվականներին եղել է Հայ գրողների կովկասյան միության նախագահ։ Հայաստանի խորհրդայնացումից հետո նախագահում է Հայաստանի օգնության կոմիտեն (1921-1922)։
 1921 թ-ի աշնանը Թումանյանը մեկնում է Կոստանդնուպոլիս՝ հայ գաղթականների համար օգնություն գտնելու նպատակով։ Մի քանի ամիս մնալով այնտեղ նա վերադառնում է հիվանդացած։ 1922 թ-ին տարած վիրահատությունից հետո Թումանյանի ինքնազգացողությունը լավանում է, սակայն սեպտեմբերին հիվանդությունը դարձյալ իրեն զգացնել է տալիս։ Թումանյանին տեղափոխում են Մոսկվայի հիվանդանոցներից մեկը, սակայն 1923 թ. մարտի 23-ին, 54 տարեկան հասակում Հովհաննես Թումանյանը վախճանվում է:

Անձնական կյանք 
 
1888 թվականին, տասնինը տարեկան հասակում, Թումանյանն ամուսնանում է տասնյոթամյա Օլգա Մաճկալյանի հետ^[11]։ Նրանք ունեցան 10 երեխա՝ Մուշեղ (1889-1938), Աշխեն (1891-1968), Նվարդ (1892-1957), Արտավազդ (1894-1918), Համլիկ (1896-1937), Անուշ (1898-1927), Արփենիկ (1899-1981), Արեգ (1900-1939), Սեդա (1905-1988), Թամար (1907-1989)<sup>:

Ստեղծագործություններ</sup>

 ^{Թումանյանն իր առաջին պոեմը գրել է 12 տարեկանում, երբ սովորում էր Ջալալօղլու դպրոցում։ Թումանյանը գրել է բանաստեղծություններ, պոեմներ, քառյակներ, բալլադներ, պատմվածքներ ու հեքիաթներ, ակնարկներ, քննադատական ու հրապարակախոսական հոդվածներ։ Նա սկսել է ստեղծագործել 80-ականների կեսից։ Լայն ճանաչում է ձեռք բերել «Բանաստեղծություններ» հավաքածուի (1-2 հատոր, 1890-92) լույս տեսնելուց հետո։}

Թումանյանն իր ստեղծագործություններով հեղաշրջում է կատարել հայ բազմադարյան գրականության մեջ։ Նրա լեզուն և մտածողությունը պարզ են, ժողովրդական։ Նա խորությամբ է արտացոլել հայ ժողովրդի հոգեբանությունը, մտքերն ու ձգտումները։ Թումանյանն իր քնարերգության մեջ արծարծել է հայրենասիրական, սոցիալական, քաղաքական, փիլիսոփայական, սիրային թեմաներ։ Իրական կյանքի պատկերն ու սոցիալական անարդարության դեմ խտացված բողոքն են արտահայտված «Գութանի երգը», «Խրճիթում» և այլ բանաստեղծություններում։ «Հին օրհնություն» բանաստեղծությունը հայ ժողովրդի վշտի, ձգտումների ու երազանքների խտացումն է։ «Հայոց լեռներում» բանաստեղծության մեջ, խոսելով հայ ժողովրդի դարավոր պատմության, մաքառումների և տանջալից ուղու մասին, հավատով է պատկերել հայրենիքի անպարտելի ու ստեղծագործ ոգին.

Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝ Հեռու աստղերին Երկնքի ծերին, Թե ե՞րբ կըբացվի պայծառ առավոտ՝ Հայոց լեռներում, Կանաչ լեռներում։

Դանիել Վարուժան-Հացին երգը

Դանիել Վարուժանը (Դանիել Չպուգքյարյան) ծնվել է 1884թ.-ի ապրիլի 20-ին, մահացել է 1915թ.-ի  օգոստոսի 26-ին: Դանիել Վարուժանի ստեղծագործության էությունը եղավ գեղեցկության, ուժի ու աշխատանքի փառաբանության տարերքը։

Վարուժանի «Հացին Երգը» երգը շարքը հրապարակվել է նրա մահվանից տարիներ հետո`1921թ.-ին: Նա գրել է հացի արարման պատմությունը և գովերգել է հողագործի աշխատանքը:

Նրա «Հացին Երգը» շարքից, ես կարդացել եմ` «Հասուն արտ», «Հունձք կը ժողվեմ» բանաստեղծությունները և «Լուսին» բանաստեղծությունը, որը չի մտնում «Հացին Երգը» շարքի մեջ:

«Հասուն արտ» բանաստեղծության մեջ Վարուժանը նկարագրել է հասած արտը, այն նմանեցնելով բոցի, կրակի, ոսկեծուփ ծովի, ասում էր, որ կարծես արևը մտած լինի արտի մեջ:

«Արտս ոսկո՜ւն է...

Նման բոցերու,

Ցորենն է բռնկելԱռանց այրելու»։

Նա արտը համեմատում էր ոսկու և արևի հետ: Ոսկի ասելով նա նկատի ունի երկու իմաստ, մեկը`ցորենի գույնը, իսկ մյուսը` ցորենի տված հարստությունը: Կարդալուց հետո ինձ մի պահ թվաց, թե ես տեսել եմ այն ոսկեծուփ արտը, որը նա նկարագրում էր:

«Արտս ոսկո՜ւն է...

Մերթ ելնում հովից,

Մի դեղձանիկ թի՛ռ

Ոսկեծուփ ծովից»։

Իսկ «Լուսին» բանաստեղծության մեջ նա նկարագրում էր լուսինը: Նա ասում էր, որ գիշերվա խավարի մեջ լուսինը լուսավոր կետ էր:

«-Հյուղակներու խավարին

Կը տանեմ շողը լույսին»

Նա լուսինը համեմատել է արծաթի, գոհարի հետ: Բանաստեղծությունը կարդալիս թվում էր, թե լուսինն իմ առջև է և լուսավորում է ինձ:

«Գոհա՛ր լուսին, ո՞ւր կ’երթաս….

- Դույլերուն մեջ արծաթի

կը տանիմ կաթ հիվանդի»։

«Հունձք կը ժողվեմ» բանաստեղծության մեջ, նա նկարագրում էր գյուղացու աշխատանքը: նկարագրում  էր թե ինչպես է գյուղացին հնձում  արտը ու նաև նկարագրում էր արտը, որը նա հնձում է: Իմ կարծիքով, այս բանաստեղծության մեջ ամփոփված է «հացին երգը» շարքի իմաստը, որովհետև ես այս բանաստեղծության մեջ տեսա գյուղացու քրտնաջան աշխատանքը, տեսա ցորենի տված բարիքները:

Հունձք կժողվեմ մանգաղով,

-Լուսնակը յարս է –

Ակոս ակոս ման գալով:

-Սիրածս հարս է:-

Գլխեբաց եմ ու բոբիկ,

-Անո՛ւշ են հովեր-

Արտերուն մեջ թափառիկ:

-Մազե՛րն են ծովեր:

Շահան Շահանուր «Նահանջ առանց երգի»

Պոլիսից Փարիզ եկած Պիերը (Պետրոսը), ով լուսանկարիչ էր աշխատում էր Փարիզի լուսանկարչատներից մեկում:  Նա կարճ ժամանակում ընտելանում է Փարիզի վարք ու բարքին: Լուսանկարչատան տիրուհին մադամ Ժանը շատ գեղեցիկ կին էր: Նա Լեսքյուրի սիրուհին էր, ում փողերով էլ բացել էր լուսանկարչատունը: Բայց դա չի խանգարում Պիերին սիրահարվել այդ գեղեցիկ կնոջը: Չնայած մադամ Ժանի ու Պիերի զգացմունքները փոխադրձ էին, Մադամը չի լքում Լեսքյուրին:  Պիերը նրան Նենեթ էր անվանում և անգամ Նենեթի մութ անցյալը իմանլուց հետո շարունակում էր սիրել նրան: Սկզբում Պիերը հեռացավ, բայց Նենեթը գտավ նրան և պատմեց որ վթարի արդյունքում Լեսքյուրը մահացել էր իսկ նրա ձեռքը կտրել էիրն: Պիերը ընդունեց նրան: Նա ցանկանում էր Նենեթի հետ նոր կյանք սկսել, բայց Նենեթը հեռացավ Պիերից, որպեսզի նրա համար բեռ չդառնա:

Ի վերջո Նենեթը մահանում է: Երբ Պիերը փորձում է նրա համար  «Հայր մերը» ասել, նա մոռանում է թե ինչպես էր դա և սկսում է ասել ֆրանսերենով:
Սա պատմություն էր այն մասին թե ինպես Պետրոսը նահանջեց իր արմատներից և դարձավ Պիեր: Իսկ նրա զգացմունքները դեպի Նենեթ նրան ավելի արագ տարան դեպի օտարում: Պիերը մոռացավ իր ազգի բարքերը, նա հեշտությամբ ընտելացավ Փարիզի բարքերին և կորցրեց իր ազգային դիմագիծը: Ի վերջո ոչ միայն Պետրոսը, այլև նրա ընկերները հեռացել էին իրենց արմատներց նրանք այլևս առաջվանը չէին: